Miód manuka zawiera duże ilości substancji antybakteryjnych, które regulują funkcjonowanie przewodu pokarmowego.
Spożywanie miodu przyspiesza namnażanie się dobroczynnych bakterii jelitowych i jednocześnie zwalczanie bakterii chorobotwórczych kolonizujących przewód pokarmowy. Wśród drobnoustrojów, które najczęściej wywołują choroby przewodu pokarmowego, znajdują się bakterie jelitowe w kształcie pałeczek z rodziny Enterobacteriaceae. Zalicza się je do bakterii Gram-ujemnych, względnie beztlenowych, i należą głównie do rodzajów: Escherichia, Salmonella, Shigella. Zwykle wywołują biegunki, zapalenie jelit i okrężnicy, dur brzuszny i czerwonkę oraz zapalenie jelit.
na apli
Działanie miodu manuka. Stężenie miodu zdolne do zahamowania rozwoju enterobakterii mieści się w granicach 2,0–16,3%.
Innym drobnoustrojem enteropatogennym jest pałeczka Campylobacter jejuni. To bakteria, która wysuwa się na czoło rankingu sprawców zakażeń układu pokarmowego. Najczęściej atakuje osoby, które nie przestrzegają podstawowych zasad higieny osobistej, a także rolników i hodowców zwierząt. Dlaczego? Bakteria występuje powszechnie w mięsie bydła, świń i owiec. Szczególnie jednak upodobała sobie drób. Bytuje również, rzecz jasna, w ludziach, jednak C. jejuni nie może się przedostać bezpośrednio z człowieka na człowieka. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z zainfekowaną żywnością lub wodą.
na apli
Działanie miodu manuka. Wzrost pałeczek Campylobacter jejuni hamowany jest przez miód manuka w granicach stężeń 1,1–2,0% tym samym nadaje się do leczenia zakażeń błon śluzowych żołądka i jelit wywołanych przez tę bakterię. Terapię taką można prowadzić łącznie z antybiotykiem.
Przewlekłe zapalenie żołądka oraz chorobę wrzodową wywołują pałeczki Helicobacter pylori. Bakteria zasiedla florę żołądkową i jest w stanie przeniknąć przez ochronną błonę śluzową żołądka. Posiada specjalny enzym, ureazę, dzięki któremu może przetrwać w kwaśnym środowisku żołądka (w żołądku bowiem produkowany jest kwas solny). Tam zaczyna produkować również substancje osłabiające błonę i zwiększające podatność organu na uszkodzenia przez kwasy trawienne, doprowadzając do powstania wrzodów trawiennych i nieżytu. To, jak bakteria przedostaje się do układu pokarmowego nie jest do końca znane. Może się przenosić z człowieka na człowieka, lub znajdować się w ślinie lub kale. Tym samym choroba wrzodowa znacznie częściej rozwija się u osób, które nie stosują się do podstawowych zasad higieny. Ale nie tylko. Wrzody równie często współistnieją z niedożywieniem oraz dietą, która obfituje w niezdrowe, pozbawione witamin i substancji mineralnych pokarmy. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że zainfekowanych tą bakterią jest ok. 70% ludzi w krajach rozwijających się i ok. 30% w krajach rozwiniętych.
na apli
Działanie miodu manuka. Do zahamowania wzrostu H. pylori wystarczają stężenia 5,0–6,9% miodu manuka. Inne badania donoszą, że w obecności oleju zawierającego kwasy omega-3, zahamowanie wzrostu bakterii zachodzi już przy stężeniu 1,7% miodu manuka.
Kolejnym drobnoustrojem chorobotwórczym przewodu pokarmowego jest Clostridium difficile. Powoduje on biegunki, a także martwicze zapalenie jelit u pacjentów leczonych antybiotykami o szerokim spektrum działania.
na apli
Działanie miodu manuka. Powstrzymuje on rozwój komórek C. difficile w stężeniu 6,3%. Stwarza możliwości zastosowania tej terapii u ludzi w przypadku wrzodziejącego zapalenia okrężnicy.
Wspomaganie leczenia miodem
W chorobach żołądka i dwunastnicy miód manuka powinno się przyjmować w ilości łyżki stołowej na godzinę przed posiłkami i przed snem bez popijania płynem. Wówczas pozostaje on dłużej w żołądku. W tym czasie zachodzi również pod jego wpływem obniżenie stężenia kwasu solnego, co sprzyja odnowieniu uszkodzonej błony śluzowej żołądka. Polecane jest również jedzenie miodu bezpośrednio z łyżki przez około 3–5 minut. W stanach zapalnych żołądka i jelit miód manuka należy przyjmować w ilości 4 łyżek stołowych, rano na czczo, w ciągu dnia na 20 min przed posiłkami oraz przed snem, bez popijania płynami. Leczniczy potencjał miodu wynika z jego trwałych właściwości antybakteryjnych, nieulegających degradacji pod wpływem braku tlenu i kwasowego środowiska właściwego dla przewodu pokarmowego człowieka. Miód manuka jest także przydatny w leczeniu wspomagającym różnych dolegliwości gastrycznych, takich jak m.in. bóle brzucha, wzdęcia, kolki jelitowe, nudności, zgaga. Ponadto stanowi doskonałe uzupełnienie terapii antybiotykowej. Spożywanie miodu manuka w trakcie leczenia powoduje zwiększenie skuteczności zastosowanej terapii. Miód może być z powodzeniem stosowany zarówno przez osoby dorosłe, jak i dzieci. Działanie farmakologiczne jest związane z obecnością wszystkich aktywnych składników występujących w miodzie, jednak główne substancje, które są za to odpowiedzialne to mieszanina cukrów oraz występujący w miodzie manuka MGO. Im większe stężenie MGO, tym silniejsze właściwości antybakteryjne. W przypadku wspomagania leczenia wrzodów żołądka najlepsze efekty przynosi spożywanie miodu manuka MGO 400+ zawierającego co najmniej 400 mg methylglyoxalu na kg, lub MGO 550+.
(źródło: B. Kędzia, E. Hołderna-Kedzia”, „Miód Manuka. (…) Leczenie chorób wewnętrznych”.
Miód manuka to naturalny miód pochodzący z Nowej Zelandii. Jego unikalne właściwości odróżniają go od tradycyjnego miodu. Te szczególne cechy: antybakteryjne, przeciwzapalne, przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe miód manuka zawdzięcza aktywnemu składnikowi – methylglyoxal (MGO), wytwarzanemu w procesie dojrzewania. Decyduje on o tym, jak duże właściwości lecznicze posiada miód. Tradycyjne miody posiadają do 10 mg MGO na 1 kg, z kolei w miodzie manuka stężenie MGO jest od 10 do nawet 50 razy wyższe! To stało się podstawą do wykorzystania miodu jako wsparcie przy leczeniu wielu chorób. Często podawany jest profilaktycznie w okresie zimowym, na wzmocnienie organizmu w okresie wzmożonych zachorowań.