Ból pochodzenia mięśniowo-szkieletowego jest powszechnym zjawiskiem. Prawie wszyscy dorośli doświadczyli jednego lub więcej epizodów bólu mięśniowo-szkieletowego będących wynikiem urazu lub przeciążenia. Według dostępnych danych częstość występowania poszczególnych zespołów bólowych narządu ruchu jest różna w zależności od przyczyny ich powstania. Najczęściej występują: ból krzyża (30–40%), ból w obrębie obręczy barkowej (15–20%), ból kolan, zespół stawu skroniowo-żuchwowego, rozlany ból mięśniowo-szkieletowy (10–15%). Ból spowodowany chorobą zwyrodnieniową stawów dotyczy ok. 60% mężczyzn i 70% kobiet w wieku 65 lat, a z wiekiem jego częstość się zwiększa. Schorzenia narządu ruchu są również najczęstszą przyczyną bólu przewlekłego. Czynnikami ryzyka rozwoju przewlekłego bólu mięśniowo-szkieletowego są wiek i płeć, współwystępujące przewlekłe choroby narządu ruchu (np. RZS), powtarzające się przeciążenia lub oszczędzanie określonych struktur mięśniowo-szkieletowych, zaburzenia emocjonalne, depresja, a także czynniki genetyczne. Ból zlokalizowany w obrębie narządu ruchu początkowo może mieć charakter ostry, przewlekły lub tępy, może być umiejscowiony w mięśniach lub rozlany, rzutować do innych struktur ciała. Towarzyszy mu miejscowa lub uogólniona tkliwość mięśni, zaburzenia funkcji mięśni, ograniczenie ruchomości i sztywność stawów. Objawy stopniowo narastają wraz z postępującym uszkodzeniem i stanem zapalnym zajętych struktur, szybko przechodzą w stan chroniczny.
Celem leczenia jest nie tylko złagodzenie bólu, ale także poprawa czynności i ograniczenie niesprawności, zahamowanie lub zwolnienie postępu choroby oraz zapobieganie jej następstwom. Leczenie wymaga połączenia metod niefarmakologicznych oraz farmakologicznych i powinno uwzględniać: ogólne czynniki ryzyka (m.in. wiek pacjenta, choroby współistniejące), stopień nasilenia bólu i niesprawności, objawy stanu zapalnego, lokalizację i stopień uszkodzenia struktur narządu ruchu. U pacjentów ze zlokalizowanym bólem nieneuropatycznym można rozważyć stosowanie NLPZ w formie miejscowej (zewnętrznej) w postaci maści, żelów, sprayów, plastrów i kompresów rozgrzewających oraz chłodzących. Wyniki badań klinicznych wskazują, że tak stosowane leki są tak samo skuteczne w leczeniu objawów osteoartrozy, jak podawane systemowo, natomiast ich profil bezpieczeństwa jest znacznie lepszy. Większość z nich dobrze penetruje do tkanek położonych głębiej i zmniejsza stan zapalny oraz wykazuje działanie przeciwbólowe. Ponadto są dobrze tolerowane, dlatego mogą być stosowane praktycznie u wszystkich pacjentów. Inną metodą walki z bólem i stanem zapalnym jest rozgrzewanie. Na rynku aptecznym dostępne są maści zawierające m.in. kamforę, olejek terpenowy, eukaliptusowy, cynamonowy, goździkowy oraz salicylan metylu, kapsaicynę. Olejki rozszerzają naczynia krwionośne i działają rozgrzewająco oraz ułatwiają wnikanie przeciwzapalnych i przeciwbólowych składników preparatów.
Wśród wielu znajdujących się na rynku preparatów aptekarze, uczestnicy ankiety, za najlepszy lek przeciwbólowy zewnętrzny uznali żel przeciwbólowy Dip Rilif (Egis Polska). Jest to preparat złożony zawierający ibuprofen (NLPZ) oraz mentol. Ibuprofen przeciwdziała syntezie prostaglandyn, substancji odgrywających znaczącą rolę w rozwoju stanu zapalnego. Zmniejsza objawy odpowiedzi zapalnej (obrzęk, podwyższona temperatura, ból). Mentol zmniejsza dolegliwości bólowe.
