Pojęciem „grzybica” określa się zespół chorobowy spowodowany oddziaływaniem toksyn, produkowanych przez grzyby Candida albicans. Następstwa i objawy kliniczne infekcji obejmują m.in. skórę, przewód pokarmowy, a także drogi rodne. Najbardziej rozpowszechnioną formą zakażenia jest grzybica stóp i paznokci; jej częstość występowania w populacji ocenia się na 15–30%. Do zakażenia dochodzi przez kontakt z chorą osobą lub z używanymi przez nią przedmiotami, np. odzieżą, butami, ręcznikami. Infekcjom sprzyja przebywanie w miejscach publicznych (baseny kąpielowe), długotrwałe noszenie obuwia oraz niekorzystne warunki klimatyczne (duża wilgotność powietrza, wysoka temperatura otoczenia), osłabiona odporność lub zaniedbania w higienie. Obraz kliniczny grzybicy stóp zależy od jej umiejscowienia oraz długości trwania procesu chorobowego. Wyróżnia się trzy podstawowe odmiany grzybicy stóp: międzypalcowa, potnicowa (dyshydrotyczna), złuszczająca (hiperkeratotyczna, mokasynowa). Zmiany lokalizują się zwykle na bocznych, przyśrodkowych oraz podeszwowych partiach stóp, na śródstopiu, na bocznych powierzchniach dłoni palców rąk lub w szparach międzypalcowych stopy – często stwierdza się współistnienie grzybicy paznokci. Klinicznie obserwuje się zaczerwienienie skóry, rumień, macerację naskórka oraz pęknięcia, wykwity w postaci grudek i pęcherzyków oraz złuszczanie naskórka, któremu towarzyszy uciążliwy świąd. Powierzchnia zmian jest często wilgotna i sącząca, a w przypadku grzybicy złuszczającej – sucha, z drobnopłatowym, białym złuszczaniem.
Grzybica skóry, to schorzenie bardzo uciążliwe i oporne na leczenie. Od chorego wymaga dużej dyscypliny i cierpliwości. W przypadku zdiagnozowania grzybiczego zakażenia skóry lekarze zwykle w pierwszej kolejności zapisują preparaty do stosowania zewnętrznego. Zawierają one substancje chemiczne o aktywności przeciwgrzybiczej, np. mikonazol. Jest to związek chemiczny o szerokim spektrum aktywności wobec drożdżaków, dermatofitów, a także niektórych gatunków bakterii, np. gronkowców i paciorkowców. Działa przez hamowanie biosyntezy ergosterolu, który jest niezbędny komórkom grzybni do budowy błon biologicznych. Inną skuteczną substancją stosowaną w miejscowym leczeniu zakażeń grzybiczych skóry jest clotrimazolum. Jest to pochodna imidazolu, której mechanizm działania przeciwgrzybiczego również opiera się na hamowaniu syntezy ergosterolu. Obie te substancje działają grzybostatycznie, natomiast kwas undecylenowy – grzybobójczo, wykazując również aktywność wobec zarodników grzybów. W cięższych przypadkach grzybicy lekarz może zalecić również leczenie ogólnoustrojowe doustne. Oczywiście najskuteczniejsza jest terapia skojarzona, która łączy leczenie doustne z leczeniem zewnętrznym miejscowym. Ważnym aspektem terapii jest również dbałość o higienę skóry oraz dezynfekcję obuwia, tak aby choroba nie powróciła krótko po jej zwalczeniu. Obecnie w aptekach dostępne są nowoczesne preparaty do dezynfekcji obuwia, np. w sprayach lub pudrach.
Biorąc pod uwagę skuteczność i bezpieczeństwo terapii, największym zaufaniem farmaceutów cieszy się lek przeciwgrzybiczy Miconal (Polfa Tarchomin), który zdobył pierwsze miejsce w ankiecie. Wskazany miejscowo w leczeniu grzybiczych zakażeń skóry i paznokci, a także w grzybicach wtórnie zakażonych przez bakterie. Substancją czynną preparatu jest mikonazol, pochodna imidazolu o działaniu przeciwgrzybiczym.
